Dit stukje staat ook op zapklarebrokken.nl.

Voor iedereen was het een verrassing behalve voor de honderd zelf: de Top 100 van Onmisbare Mensen in Het Vak in Adformatie.
Wij Onmisbaren wisten het allang, maar we hebben het altijd geheim gehouden. Als wij er niet zijn, houdt het hele vak op.
Wij mogen uiteraard niet samen in één vliegtuig, niet tegelijk door dezelfde straat, en zeker niet hetzelfde eten. Ik heb laatst stiekem koffie gedronken met nr. 32, als het hoofdbureau dat hoort, ben ik zuur.
Wij zijn – dat staat er letterlijk bij in Adformatie – “onmisbaar voor hoe de wereld eruit ziet”.
Dat lijkt misschien overdreven, maar wij ondervinden het dagelijks. Als ik er een ochtend niet ben, ziet de wereld er niet uit. M’n collega’s blijven in bed. Klanten worden ogenblikkelijk radeloos en bij het Rijksmuseum houden ze de deur op slot.
M’n vrouw en de poezen duwen me ’s morgens de deur uit: Ga maar snel, Hans. Wij kunnen wel een dagje zonder je, maar in het Vak ben jij een Onmisbaar Mens.
(Ja, onze poezen praten met Beginkapitalen.)